سندروم تهدید و حمایت‌!

امیررضا احمدی؛ فوتبال ایران، هیچ گاه منطبق بر روال مرسوم دنیا و همگام با آن نبوده؛ دنیای مستطیل سبز در ایران همیشه جزیزه ای جدا افتاده بوده که اتفاقات عجیب در آن قدمتی طولانی دارد و در سال های اخیر شدت یافته. یکی از همین موضوعات، اعتراض متعدد و پیاپی بازیکنان و مربیان است که به مسائل مختلف باشگاه واکنش های مختلفی نشان می دهند. این موضوع اگر چه حق بازیکن است و تا حدی می تواند مفید باشد اما وقتی به یک سندروم تبدیل شود، می تواند به آفتی بزرگ تبدیل شده و به هر تیمی ضربه بزند.این موضوع اگر چه در فوتبال ایران ریشه دوانده اما در ماه های اخیر در پرسپولیس نمود بیشتری داشته و گویی به اصلی جدایی ناپذیر از این تیم بدل شده!

از کیروش تا یحیی؛ تهدیدهایی که عملی نشدند

به نظر می رسد استفاده از ابزار تهدید، قرار دادن عوامل باشگاه و هواداران در مقابل یکدیگر و استفاده از جو به وجود آمده، به حربه ای تبدیل شده تا عوامل تیم با استفاده از آن به اهدافی که در ذهن دارند برسند. در سال های گذشته، زمانی که کارلوس کیروش روی نیمکت تیم ملی می نشست، او همواره برای دست یابی به اهداف خود از جمله تامین امکانات مد نظرش، فدراسیون را به استعفا تهدید می کرد که البته تا حدودی هم مثبت واقع شد. در ماه های اخیر هم بارها یحیی گل محمدی، مدیران پرسپولیس را به استعفا تهدید کرده و دلیل اصلی او، پرداختی های پایین و نامنظم بوده که به نوعی داد یحیی را در آورده.

البته وجه مشترک این تهدیدها عملی نشدن آن‌هاست چرا که معمولا باشگاه‌ها از ترس اعتراض و تجمع هواداران مقابل رفتار بازیکن و مربی خود کوتاه می‌آیند و تن به خواسته آن‌ها می‌دهند. هنوز از یاد کسی نرفته که وینفرد شفر، سرمربی آلمانی استقلال با فشار هواداران قرارداد یک میلیون و دویست هزار یورویی با استقلال بست. او که با کسب نتایج خوب در لیگ هفدهم در میان استقلالی‌ها محبوب شده بود در ابتدای حضورش برای یک نیم فصل ۳۵۰ هزار دلار بود و صرفا به خاطر محبوبیت بالای او و شایعات پیشنهادات خارجی تا این حد افزایش یافت.

تمجیدهایی که به خشم بدل شد

زمانی که مجید صدری سرپرست پرسپولیس بود، موضوع حمایت ها و تهدیدها در پرسپولیس شدت بالایی گرفته بود. به خصوص حمایت های مختلف بازیکنان و عوامل مختلف تیم، از سرپرست سابق پرسپولیس که تا مدتی زمزمه تثبیت او به عنوان مدیرعامل در اردوگاه سرخ وجود داشت. صدری که البته مانند پیشینیان خود نتوانست گره خاصی از کار قرمزها باز کند، در مقاطعی دست به افزایش رقم قرارداد بازیکنان زد. علی رغم اینکه در دوران او در فصل جاری، پرسپولیس پرداختی چندانی به بازیکنان خود نداشت، اما اضافه شدن صفرهای قرارداد بازیکنان باعث شده بود تا آن ها به حامی آقای سرپرست تبدیل شوند. موضوعی که ریشه در فقدان ثبات مدیریتی، و تلاش مدیران برای ابقای خود دارد که باعث می شود هر مدیری برای بقا در صندلی مدیریتی خود، به صورت غیر کارشناسی و غیر فنی، قرارداد بازیکنان را افزایش دهد و این موضوع به مذاق آن ها خوش بیاید تا از مدیر حمایت کنند. حمایت هایی که به واسطه محبوبیت بازیکنان، موج هایی را در فضای هواداری و مجازی به راه می اندازد و به نوعی اهرم فشار تبدیل می شود.  موضوعی که در زمان مدیریت احمد سعادتمند، در استقلال هم رخ داد و او به شکلی عجیب قراردادهای آبی پوشان را بالا برد و چند برابر کرد تا با وجود اشتباهات مدیریتی، بازیکنان انتقاد خاصی از او نداشته باشند.

بیشتر بخوانید:

یک و بام و دو هوای سرخ ها

نکته ای که در بین این اعتراض ها یا حمایت های مختلف به چشم می آید، سیاست یک و بام و دوهوایی است که مشخص نیست هواداران و بازیکنان بالاخره خواهان چه چیزی در تیم خود هستند. در ماه ها اخیر، پس از حضور حمید سجادی در راس وزارت ورزش و جوانان، همه منتظر معرفی مدیران عامل استقلال و پرسپولیس بودند. سجادی خیلی زود با انتصاب آجورلو در استقلال، تکلیف آن ها را روشن کرد اما با استعفای سمیعی و سرپرستی صدری، قرمزها دچار سردرگمی شدند. همین موضوع انتقادهای شدیدی از سجادی را به دنبال داشت و باعث شد بارها هواداران تیم قرمزپوش پایتخت، خواهان تعیین تکلیف مدیریت این باشگاه شوند. سرانجام پس از چند ماه، رضا درویش به عنوان مدیر عامل پرسپولیس انتخاب شد اما پس از انتخاب او، خیلی ها لب به انتقاد گشودند که اصلا دلیل انتخاب درویش چیست و او قرار است در پرسپولیس چه کار کند؟ یک بام و دوهوایی که حسابی افرادی که در اطراف پرسپولیس هستند را دچار سرگیجه کرده و مشخص نیست بالاخره وزارت ورزش باید مدیرعامل پرسپولیس را تعیین می کرد یا نه.

دلیل این همه هیاهوی بی پایه چیست؟

دلیل مهمی که باعث شده بازیکنان و مربیان در فضای مجازی و مصاحبه‌های خود باشگاه‌ها را تهدید کنند ترس مدیران از واکنش هواداران است که باعث می‌شود گاهی خواسته‌های غیرمنطقی هم با تهدید و مصاحبه‌های جنجالی عملی شود. نمود اصلی این موضوع در فصل نقل و انتقالات است که مدیران باشگاه‌ها از ترس تجمع هواداران قراردادهای نجومی می‌بندند که البته تاوانش را باشگاه باید در بلندمدت بدهد. در چنین شرایطی بهتر است هواداران بدون توجه به مسائل حاشیه‌ای منفعت بلندمدت باشگاه خود را در نظر بگیرند و طرف باشگاه باشند. چرا که بازیکنان و مربیان پس از مدتی تیم را ترک می‌کنند اما این باشگاه است که می‌ماند و هیچ چیزی بالاتر از منافع باشگاه نیست.

البته در این قضیه از دولتی بودن باشگاه‌ها نباید به سادگی عبور کرد. در فوتبال اروپا مالکان باشگاه‌ها هرگز با خواسته‌های غیرمنطقی موافق نمی‌کنند چون هزینه‌های باشگاه را از جیب خود پرداخت می‌کنند اما در فوتبال دولتی ایران و به خصوص باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس ماجرا به شکل دیگری است. مدیران این دو باشگاه با توجه به عدم ثبات مدیریت برای مدت کوتاهی به صندلی مدیریت تکیه می‌زنند و سپس جای خود را به نفر بعدی می‌دهند. در چنین شرایطی طبیعی است که برای راضی کردن هواداران به هر خواسته‌ غیرمنطقی تن بدهند.

اوضاع در دیگر تیم ها هم همین است

به نظر می رسد اعتراض، تهدید یا تمجید در فضای مجازی، تغییر مواضع آنی و استوری های اینستاگرامی، به یک سندروم در فوتبال ایران تبدیل شده که در بخش های مختلفی هم کاربرد دارد. یعنی اگر قراردادها افزایش یابد، بازیکنان از مدیر مد نظر حمایت می کنند و مشکلی نیست اما اگر اوضاع چنین نباشد یا فرد دیگری راس کار بیاید، ناگهان مواضع صد و هشتاد درجه تغییر می کنند.

این حرکت اما فقط مختص مربیان یا بازیکنان پرسپولیس نیست؛ بلکه بسیاری از بازیکنان دیگر تیم‌های پرهوادار، در فصل نقل و انتقالات تلاش می‌کنند با روش‌های مختلف باشگاه خود را مجاب به امضای قراردادهای سنگین کنند. در همین تابستان ارسلان مطهری وقتی دید مذاکراتش با استقلال به بن‌بست خورده یک پست خداحفظی در اینستاگرام خود گذاشت ولی در نهایت ماندنی شد. حتی در یک مورد عجیب سیدحسین حسینی تنها چند ساعت پس از انتشار استوری خداحافظی قرارداد خود با استقلال را دو فصل دیگر تمدید کرد. حتی در بسیاری از موارد دید شده بازیکنان با وجود داشتن قرارداد خواستار افزایش آن شده و به باشگاه فشار آورده‌اند. در سال‌های اخیر بازیکنانی چون وریا غفوری و عارف غلامی در استقلال و شجاع خلیل‌زاده در پرسپولیس چنین درخواستی داشتند که ماجرای شجاع در نهایت به فسخ قرارداد او رسید. حتی عارف غلامی هم تا پای فسخ قراردادش با استقلال رفت اما در نهایت احمد سعادتمند با افزایش قرارداد او موافقت کرد. حتی در زمان مدیریت ایرج عرب و جعفر سمیعی در پرسپولیس هم بسیاری از بازیکنان پرسپولیس با وجود داشتن قرارداد قبلی، یک قرارداد جدید بستند و مبلغ قراردادشان افزایش یافت.

بیشتر بخوانید:

257 41