بهناز شیربانی: «لایه‌های دروغ»، ساخته سینمایی رامین سهراب است که در چهلمین جشنواره فیلم فجر برای نخستین بار به نمایش درآمد؛ فیلمی در ژانر اکشن که کم‌تر کسی در ایران سراغش می‌رود.
سال‌ها زندگی این کارگردان در خارج از کشور و ساخت فیلم اکشن در ایران، ماجرای جالبی دارد که شما را به خواندنش دعوت می‌کنیم:
به عنوان اولین سوال شاید بد نیست درباره تلاش شما برای ساخت فیلمی در ژانر اکشن صحبت کنیم. این علاقه از کجا می‌آید؟
من از ۴-۵ سالگی با پدرم ورزش ووشو راشروع کردم. پدرم بنیان‌گذار این ورزش در ایران بود. ۵ سالگی به فنلاند رفتم و بعد حدود ۲۰ سالگی به آمریکا رفتم. در آمریکا، کارگردانی و هنرپیشگی خواندم.
از همان کودکی همیشه در فکرم بود و دوست داشتم به ایران برگردم و فیلم اکشن بسازم. البته آن زمان فیلم‌های جمشید هاشم‌پور جایگاه ویژه‌ای داشت و درسینمای ایران اکشن داشتیم که در زمان خودش در سطح قابل قبولی بود. اما این ژانر در ایران مدام کم‌رنگ‌تر شد تا آن‌جا که در سال‌های اخیر خبری از ساخت فیلم اکشن نبود. دوست داشتم ریسک بکنم و در ایران به عنوان اولین فیلم سینمایی‌ام، اکشن بسازم.
قطعا به همان اندازه که ژانر اکشن در سینمای ایران مهجور است، امکانات زیادی هم برای ساخت چنین فیلم‌هایی فراهم نیست. چالش‌های شما برای ساخت چنین فیلمی چه بود؟
به نظرم بیش از هر چیز، دید کارگردان در ساخت فیلم اکشن تاثیرگذار است. ساخت چنین فیلمی، فرمول و تکنیک‌های خاص خودش را دارد.
ساخت این فیلم در ایران، مشکلات خاص خودش را داشت. اتفاقا ماشینی لازم داشتیم که از فنلاند آوردم که متاسفانه پلیس آن را گرفت و جریمه‌ام کرد و حسابم بسته شد. پایم در فیلمبرداری شکست و کار به تاخیر افتاد و مدتی هم خودم و گروه خارجی فیلم کرونا گرفتیم و مشکلات زیادی را پشت سر گذاشتیم.
قطعا به دلیل این‌که به سراغ ژانر کم‌تر ساخته شده‌ای در ایران رفتیم، همه چبز برای‌مان سخت‌تر از یک فیلم آپارتمانی بود.
چه شد که با ترکیبی از گروه ایرانی و خارجی کار کردید؟
حدودا ۱۰سال پیش، فیلمنامه «لایه‌های دروغ» را نوشتم و مدتی هم بازنویسی آن زمان برد تا این‌که به نسخه‌ای رسیدم که هم در ارشاد مشکلی نداشته باشد و هم این‌که درسطح بین‌المللی قابل عرضه باشد. چالش اصلی ما این بود که چطور فیلم اکشنی بسازیم که هم فرهنگ ایرانی در آن دیده شود و هم مخاطب خارجی با آن ارتباط برقرار کند. گروه خارجی که با من همراه شدند، بیشتر به این دلیل بود که بتوانم استاندارهای جهانی را در فیلم داشته باشم و به این دلیل که من قبلا در ایران کار نکرده بودم، برایم جذاب‌تر بود که با ترکیبی ازگروه خارجی و ایرانی کار کنم. ۱۵ سال ایده ساخت فیلمی در ایران را در سر داشتم و شرایطش به وجود نمی‌آمد. اما نا امید نشدم و همه تلاشم را کردم که فیلم را بسازم.
چرا که در کنار کارگردانی، در فیلم هم نقش اصلی را بازی کردید؟
بازی در فیلم برایم ریسک بزرگی بود. به این دلیل که در فیلم باید حرکت‌های رزمی انجام می‌شد و فکر می‌کنم بازیگری در ایران نیست که توانایی انجام آن‌ها را داشته باشد، به همین دلیل در فیلم بازی کردم. کارهای اکشن را بدون حضور بدل خودم انجام دادم. بیش از ۳۰ سال است که رزمی کار می‌کنم و ۲۰ سال در خارج از ایران به عنوان دستیار کارگردان، کارگردان اکشن و بدلکار و بازیگر کار کردم و این فرمول‌ها را یاد گرفتم. در این فیلم به نظرم منطقی و راحت‌تر بود که هر دو کار را انجام بدهم.
فیلم‌سازی را با ساخت اکشن آغاز کردید. قصد دارید این ژانر را ادامه بدهید و حضور در جشنواره برای‌تان چقدر اهمیت دارد؟
می‌خواهم ژانر اکشن ایران را دوباره زنده کنم. خوشحالم که فیلم در جشنواره هست. قطعا اتفاق بزرگی است که با اولین فیلم و آن هم ژانر اکشن در جشنواره فیلم فجر حضور دارم. امیدوارم داوران با دید باز به فیلم اول خصوصا ژانر اکشن نگاه کنند و حضور در این رقابت امید خوبی برای آینده است. امیدوارم با توجه نشان دادن به چنین فیلمی، شانسی بدهند که این ژانر دوباره در سینمای ما جان بگیرد. اما همین که فیلم در جشنواره نشان داده می‌شود، برای من جایزه است.
۵۷۵۷
