به خصوص در جوامعی که خوب حرف زدن – ونه لزوما حرف خوب گفتن-«ارزش »است و از ضروریات و شرایط ویژه یک مدیر عالی است و اگر کسی همه شرایط و ممیزات یک مدیر حاذق را دارا اما در سخنرانی لکنت داشته باشد به راحتی حذف می شود. جمله معروف «حتی بلد نیست حرف بزند» ناظر به همین موضوع است؛ صرف نظر از راستی یا ناراستی این فرضیه؛ اکنون این نکته جز ملاک های انتخاب مدیر ایرانی است پس مدیران عالی مقام تلاش می کنند سخنوران شایسته ای باشند حتی اگر پزشک با مهندس یا مثلا در مقام مدیریت دخانیات کشورند.
برخی از آنان چنان از احادیث و روایات و اکابر و اجله فقها می گویند که مخاطب لحظاتی فراموش می کند که گوینده یک روحانی تمام‌عیار است یا مدیری که باید تمام هم وغم اش، کار و تلاش و حداکثر ارایه گزارشی مستند از امور انجام شده باشد نه وعظ و خطابه. حالا اگر مدیر عالی ، وزیر باشد آنهم در کسوت فرهنگ وارشاد اسلامی بی تردید وضع متفاوت می شود، اینجا ارشاد مردم ،اصل است و ارتقای فرهنگ اساس. پس باید از هر فرصتی بهره برد تا مقصود حاصل اید اگر این نکته ریب انگیز هم پذیرفتنی باشد ؛ پرسشی پرسیدنی است: آیا تنها راه ارشاد مردم، سخنرانی است؟ یا رفتار و سلوک فرد نیز موثر است.
اساسا چرا باید در هر جلسه و سمینار و برنامه فرهنگی ، هنری و آموزشی بالاترین مقام سخنرانی کند؟ آنهم فی البداهه ودر جمعی که معمولا اشخاص صاحب نظر، جمعند. آخر مگر یک شخص چقدر می تواند در همه عرصه ها نظر بدهد در حالیکه کمتر از مخاطبینش، فرصت تحقیق می یابد و جلسات مکرر تاب و توان فکری و جسمی اش را فرسوده است.این چه سنتی است که ارزش و کیفیت کنفرانس های علمی ، فرهنگی وهنری به شرکت وزیر ووکیل اعتبار می یابد؟
اتفاقا به دلیل همین عدم فرصت مقامات ، بایستی در اینگونه جلسات آنها سرا پا گوش شوند تا عصاره نظرات بزرگان را بشنوند تا شاید شمه ای از انرا بکار گیرند نه اینکه به تنها سخنران اصلی بدل شوند . پدیده جدیدی که اخیرا شاهد آن هستیم تنظیم برنامه های همایش ها به گونه ای است که کمترین زمان مقام وزارت را بگیرد : آمدن وزیر وسط برنامه، ایراد سخنرانی و بلافاصله رفتن! گویا جناب وزیر کارشان زیاد است و حضار بیکار. حشر و نشر با دیگران، گوش سپردن به عرایض نخبگان و توجه به نظرات صاحبنظران از جمله ویژگی های کنفرانس ها ست که می تواند تا حدی به تجربه و دانش مسولین بیفزاید حالا انگار تنها کارشناسان واهالی فضل و علمند که محتاج رهنمودند…
با این حال شایسته است وزیر محترم ارشاد تحول ارتباطی را از خویش آغاز کند تا مردم مراسم زده با سخنرانی های خسته کننده را مرهمی باشد؛ همزمان و توامان برنامه های دهها نشست و سمینار و جشنواره را به محیطی صمیمی جهت تبادل آرا و ارایه مطالب جذاب بدل نماید.
