“من در واکنش به سوال یکی از دانشجویان، براساس صحبت‌های آقای عنابستانی که قبلا به اینجانب گفته بود حکم دادگاه، من را از سیلی زدن تبرئه و براساس هل دادن مرا محکوم به ضرب بلااثر کرده است، گفتم که ایشان سیلی نزده و هل داده است.
اما بعد از صحبت های دیشب جناب آقای عابد اکبری، سرباز وظیفه راهور که تاکید می‌کرد حکم دادگاه سیلی را تایید کرده، بر خود لازم دانستم موضوع را پیگیری کنم تا ظلمی به این شهروند عزیز نشده باشد؛ لذا حکم دادگاه را گرفتم و متوجه شدم متاسفانه دادگاه بدوی تشخیص بر ضرب بلااثر (سیلی) داده است که البته بعدا با اعلام رضایت طرفین پرونده مختومه شده است.”
حال در این باره چند نکته قابل تامل است:
1 – متاسفانه در این پرونده با پدیده ای به نام دروغ و فراتر از آن، اصرار بر دروغ مواجه هستیم.
به استناد سخن رئیس مجلس باید تصریح داشت که عنابستانی از ابتدای این ماجرا، مدام به مردم دروغ گفته است. چه آن روزی که گفت من اصلا از ماشین پیاده نشده ام و بعداً اعتراف کرد که پیاده شده و چه در تمام این مدتی که می گفت سیلی نزده و فقط هل داده است و چه حتی روزی که به رئیس مجلس هم اطلاعات دروغین داده و به او گفته است که دادگاه صرفاً هل دادن او را احراز کرده است.
و از همه شاهکارتر نوشته اش بعد از سخنان قالیباف است که با کمال حق به جانبی از این که ماه پشت ابر نمانده و رئیس مجلس تایید کرده که او فقط هل داده است، ابراز رضایت کرده و مجدداً گفته است که سیلی نزده و هل داده است.
واقعاً انسان می ماند که بعد از رای دادگاهی که در آن سیلی زدن اثبات و مکتوب شده، چگونه می توان باز هم سر بلند کرد و دروغی را که دادگاه نیز رد کرده است، بار دیگر علم کرد؟!
واقعاً چگونه می توان بعد از دروغ گفتن به مردمی که به رای دادگاه دسترسی ندارند، به رئیس قوه مقننه نیز دروغ گفت و ندانست که او می تواند به رأی دست بیابد و متوجه دروغ اش شود؟!
واقعاً بعد از اظهارات قالیباف – که به اطلاعات دروغ عنابستانی اعتماد کرده بود – با چه روحیه ای توانست دوباره برگردد به سر خط و بقیه را به دروغ پراکنی و رسانه ها را به هیاهو در این باره متهم کند؟! سکوت می کرد سنگین تر نبود؟!
شرم آور است این حجم از دروغ و اعتماد به نفس کاذبی که باعث می شود یک نفر در کسوت نماینده مجلس، حتی بعد از اثبات جرمش در دادگاه نیز قلب واقع و فرار به جلو کند!
به علی اصغر عنابستانی که این رسوایی را به بار آورده، توصیه می کنیم با یک خداحافظی همه را خوشحال کند و با عذرخواهی از مردم ایران و به ویژه مردم حوزه انتخابیه اش، از نمایندگی مجلس استعفا کند و بیش از این نام خود را با واژه دروغ در ادبیات سیاسی ایران عجین نکند.
2 – اشتباه بزرگ این بود که عنابستانی را صرفاً به خاطر سیلی زدن محاکمه کردند حال آن که او باید به اتهام اشاعه اکاذیب محاکمه می شد تا درس عبرتی باشد برای بقیه که بدانند دروغ، هزینه دارد.
3 – این که چه شد که سرباز سیلی خورده رضایت داد بر ما پوشیده است اما این که قوه قضائیه پرونده را تا مرحله صدور حکم پیگیری کرده و تنها بعد از رضایت قانونی، مختومه کرده، جای امیدواری دارد (چرا که در بدو امر، بسیاری بر این باور بودند که اساساً هیچ گونه رسیدگی صورت نمی گیرد)؛ البته همان طور که گفته شد انتظار می رفت قوه قضائیه از جنبه عمومی نیز موضوع را تحت پیگرد قرار دهد و البته هنوز هم می تواند.
4 – اقدام رئیس مجلس در تصحیح سخنانش راجع به ماجرای عنابستانی هم قابل تقدیر است. این که قالیباف بعد از ایراد انتقاد به سخنانش، موضوع را پیگیری و از مفاد رای آگاه شده و سپس صادقانه اطلاع رسانی کرد، بسیار ارزشمند است.
21
