به گزارش ایرنا سرویس های مدارس دوباره به خیابان بازگشته اند، سکوت معابر و کوچه های منتهی به مدارس به زندگی شاد و کودکانه ای تبدیل شده، غریو شادی کودکان، مدرسه را از خوابِ رخوت بیدار کرده است، حیاط مدرسه پس از خوابی ژرف و کابوسناک، با خمیازه هایی عمیق و کِش دادن جسمی خُرد و خسته، چشم می گشاید و با دیدن بچه ها به خود می آید.
خیابان ها پیش از این شور شوق بچه ها را کم داشت، کلاس های تاریک حافظه شان را از دست داده بودند و جز غبار روی شیشه ها و قارقار کلاغ ها چیزی به یاد نداشتند.
کرونا که از کشته پُشته ساخت و ضرباهنگ زندگی را در نطفه خفه کرد، سرانجام در مصاف با شور کودکانه و خنده های پرکشیده در آسمان ابری پاییز، سِپَر انداخت.
همراه با آذر، ماهِ آخر پاییز و رسیدن به پرده اول زمستان در سکانس رقص برگ و عریانی درخت، حال و هوای شهر هم عوض شده است، انگار مرگ از ترس رویارویی با بچه های به تنگ آمده از اتاق های منزوی و دلتنگِ کلاس و از کوچه پس کوچه های متروک به گورستان خاموش بازمی گردد تا زندگی دوباره خیابان را در بربگیرد.
در نمایی دیگر خانواده با محوریت مادران نیز به آرامش سابق خود بازگشته، حجم سنگین کلاس آنلاین( برخط)، تماس های گروهی تصویری، اسکای روم، دوربین، صدا، کلیپ و تکلیف مجازی کمتر شده و خانه شبیه خودش شده است.
مادر خواه خانه دار باشد خواه شاغل، همیشه ستون اصلی خانواده است که او را تحت عنوان مادر می شناسند اما یکسال و چندین ماه گذشته، مجوز اضطراری معلم بودن را هم به او داده بودند.
مادری با خنده می گوید: خدا این روزهای خوب را از ما نگیرد، احساس آرامش و سبکی می کنم، دیگر صبح ها دغدغه سرعت اینترنت و عدم اتصال به کلاس آنلاین را ندارم همان ساعت بیدارم و فرزندم را راهی مدرسه می کنم.
مادر دیگری که فرزندش را به مدرسه آورده است می گوید: هنوز سرویس را قطعی نکرده ام و خودم بچه را به مدرسه می رسانم و با لبخند می گوید: این “چند سال “!!! چقدر سخت گذشت.
این مادر با خنده و شوخی با اشاره به اینکه کسی از ما تشکر هم نکرد گفت: حتی اگر مادری حین آموزش مجازی در جایی مرتکب اشتباهی لفظی و سهوی می شد تا توانستند در فضای مجازی به او خندیدند اما به هر حال توان او در آن حد بوده است.
وی افزود: ولی در مجموع تجربه این مدت آموزش مجازی نشان داد مادران، تنها از عهده این شرایط برآمدند و نشان دادند فراتر از توانشان در هر شرایطی می توانند همکاری کنند.
مادری دیگر می گوید وقتم آزادتر شده است و می توانم به فرزند دیگرم که در سن مدرسه نیست رسیدگی بیشتری داشته باشم، خانه نظم و انضباط بیشتری به خود گرفته است، هر کسی وظایف خودش را انجام می دهد، انرژی بچه ها در ساعات بیرون از خانه تخلیه می شود و بهانه گیری کمتری دارند.
مروری بر حکایت های مادران پیرامون آموزش مجازی طی حدود ۲ سال اخیر نشان از سخت کوشی و تلاش آنها در پرداختنشان به این مسوولیت دارد، تجربه ای که نشان داد نهاد خانواده همواره مسوولیتی بیشتر از توان خود را برعهده گرفته است.
مسوولیت هایی که در طولانی مدت می تواند از درون خانواده را با مشکلات و آسیب هایی مواجه سازد و باید دادرسی باشد که مانع از فروپاشی آن شود.
سلمان احمدوند جامعه شناس و پژوهشگر اجتماعی در این خصوص می گوید: تنهایی نهاد خانواده را در دوران شیوع کرونا ، بیش از هر وقت دیگری می شد به چشم دید.
وی افزود: باید توجه داشت در فقدان ساز و کارهای جدی حمایت گر و در غیاب مطلق نهادهایی که در تنگناهایی از این دست به یاری خانواده ها بشتابند، خانواده ها چگونه تاب آوردند.
وی اظهار داشت: نبود ساز و کارهای حمایت از خانواده در دوران کرونا را چه در زمینه آموزش کودکان و چه در ساحت سوگواری برای آنان که بر اثر ابتلا به کرونا جان خود را از دست داده اند و خانواده ای را به سوگ نشانده اند می توان مشاهده کرد.
این پژوهشگر اجتماعی گفت: بازگشایی مدارس فرصتی است تا والدین و خاصه مادران که در ایام پراضطراب قرنطینه، بیشترین نقش را در آموزش مجازی کودکان به عهده داشته اند، نفسی تازه کنند چراکه آنان به راستی بیشترین حجم فشار روحی و روانی را متحمل شده اند و اگر فداکاری آنها در این موسم بلاخیز نبود، گستره آسیب و عقب ماندگی ها بیش از این بود.
این جامعه شناس ادامه داد: همه گیری کووید ۱۹ فرهنگ آموزش مجازی و سبک زندگی قرنطینه ای را تا حد بسیار معناداری درونی کرد.
احمدوند گفت: بازگشایی مدارس و دفع شر کووید ۱۹ امکانی برای بازنگری در کار ویژه نهاد کهنسال و محبوب خانواده و کوشش جهت تیمار زخم ها و ترمیم آسیب هایی است که بر پیکر و ساختار آن نشسته است.
تجربه موفق خانواده ها در آموزش مجازی بدون حضور نهادهای حمایت کننده می تواند پیش درآمد و سرآغازی برای تبدیل کردن این نهاد به جایی بهتر برای زندگی و کانونی گرم برای مواجهه با یخبندان عصر جدید باشد.
