چندضلعی پول، امکانات و مدال در ورزش ایران

مریم روحی: ورزش قهرمانی و حرفه ای در ایران همانند تمام دنیا دو بخش دارد؛ موفقیت، افتخار، مدال، سربلندی، اهتزاز پرچم، غرور ملی و در سوی دیگر شکست و ناکامی. بخش اول پدر و مادرهای زیادی دارد و مدعیان فراوان بخش دوم اما یتیم است و بی سرپرست!

این که موفقیت، مدال و قهرمانی مدعیان زیادی داشته باشد چیز عجیب و غریبی نیست و طبیعتا پس از یک کامیابی، از ورزشکار و مربی گرفته تا مدیر و مسئول و تدارکات و … قصد پررنگ کردن نقش خودشان در آن را دارند اما این که چرا پس از شکست همان زنجیره پر ادعای قبلی هر یک به سویی می گریزند و حاضر به پذیرش نقش خود نیستند جای سوال دارد.

آدرس های غلط بعد از شکست

در روزهای پس از شکست آنهایی که باید جواب بدهند معمولا نشانی هایی از علل می دهند که به خودشان کمترین ارتباط ممکن را داشته باشد؛ نبود امکانات سخت افزاری و زیرساخت های مناسب، سرمایه گذاری ناکافی در بخش های آموزش و ورزش پایه، پاداش و دستمزدهای کم از جمله مسائلی است که معمولا بعد از ناکامی ها مطرح می شود و دلیل آن نیز همان طور که گفته شد این است که بار مسئولیت را از روی دوش مسئول بر می دارد و بر گردن شخص یا نهاد بالاتر قرار می دهد.

اما ادعای کمبود امکانات، هزینه و پاداش و ارتباط آن با عدم نتیجه گیری تا چه اندازه درست است؟ به عبارت دیگر جملاتی از این دست که در توجیه نتایج ضعیف مطرح می شود تا چه اندازه واقعیت دارد و تا چه اندازه می توان به آن “بهانه جویی” و “رفع مسئولیت پذیری” نسبت داد. البته که این اندازه و درصد در رشته ها، موفقیت ها و زمان های مختلف متفاوت است.

امکانات کم هست یا نیست؟!

بررسی عملکرد کلی ورزش ایران در رویدادهای قاره ای، جهانی و المپیک نشان می دهد که نبود امکانات پایه، سخت افزارهای مناسب، تجهیزات به روز ورزشی و سرمایه گذاری اندک در ورزش یکی از مشکلات عقب ماندگی ورزش ایران نسبت به کشورهای توسعه یافته است و در این مسئله تردیدی وجود ندارد. اما ارتباط معنایی مشخصی بین نبود امکانات و بودجه با عدم نتیجه گیری در یک رشته خاص یا یک دوره مشخص وجود ندارد و تفاوت های موجود از نظر علم آمار معنادار نیست.

ورزش ایران در رقابتی همانند المپیک که متر و معیار استانداردی برای سنجش ورزش کشورها به شمار می رود هیچگاه چه پیش از انقلاب و چه پس از آن در حد و اندازه های کشورهای اروپایی نظیر بریتانیا، فرانسه، آلمان نبوده و حتی در قیاس با آسیایی هایی مانند چین و ژاپن و کره جنوبی نیز عقب ماندگی زیادی دارد. اما نتایج پرنوسان در رویدادهای تک رشته ای و خارج از المپیک را نمی توان به طور مشخص به نبود بودجه و اعتبار ربط داد.

ورزش نامحبوب برای سیاسیون

سرمایه گذاری در ورزش هیچ گاه در اولویت های اقتصادی کشورمان نبوده است و از این نظر هیچ دوره ای با دوره دیگر، هیچ مجلسی با مجلس قبلی و هیچ دولتی با همتای قبلی یا بعدی اش تفاوت محسوسی ندارد. پس باید برای نتایج ضعیف حاصل شده در یک رویداد به دنبال دلایل دیگری غیر از نبود بودجه و امکانات گشت.

برای مثال فوتسال ایران سال هاست قطب اصلی این رشته در آسیا و یکی از کشورهای صاحب نام در جهان بوده. فوتسال ایران در رده بندی جهانی معمولا رتبه تک رقمی داشته و قهرمانی های متعددی در آسیا به دست آورده است. این در حالی است که فوتسال که یکی از بخش های فدراسیون فوتبال است، درصد بسیار ناچیزی از بودجه این فدراسیون را به خود اختصاص داده و اعداد و ارقام مربوط به این رشته در مقایسه با گردش مالی فوتبال خنده دار است. اما همین فوتسال در برهه ای بهترین نتایج را گرفته و در بعضی مسابقات نیز با ناکامی روبرو شده است. مسلما در این مورد خاص نه موفقیت و نتیجه گیری را می توان به پای مسائل مالی و امکانات نوشت و نه ناکامی را به گردن نبود این پارامترها نسبت داد.

فوتبال، والیبال، بسکتبال، تکواندو و چند رشته دیگر نیز مثال های بارزی از این دست هستند. تمامی این رشته ها فراز و نشیب های زیادی در سالیان اخیر داشته اند و روند نتیجه گیری آنها دستخوش تغییرات فراوانی شده است. این تغییر در روند نتیجه گیری مطمئنا دلایل داخلی و فنی داشته و اگر در دوره ای  دست اندرکاران و مسئولان به جای ریشه یابی مشکلات فنی و … برای توجیه نتایج علت را در بیرون جستجو کرده اند، قطعا با هدف فرار رو به جلو و طفره رفتن از پاسخگویی در برابر افکار عمومی بوده است.
 
جدا از بحث قیاس رشته ها با خودشان در بازه های زمانی مختلف حتی می توان رشته ها را بر حسب امکانات و شرایطی که دارند با یکدیگر نیز مقایسه کرد. رشته هایی که شرایط کلی تقریبا یکسانی از نظر بودجه، امکانات، زیرساخت ها و … داشته اند اما نتایج به دست آمده در آنها تناسبی با پتانسیل اولیه آنها نداشته است. چه بسا ورزشکارانی که با حقوق های اندک، با داشتن شغل دوم و دغدغه های مالی بسیار بارها از سکوهای جهانی بالا رفته اند و افتخار آفرین شده اند و در سوی مقابل ورزشکارانی که با قراردادهایی پرصفر، دست خالی بازگشته اند و از قضا از ورزشکاران ناکام نیز مدعی تر و طلبکارتر بوده اند.

*خواندن این مطلب را از دست ندهید*

توجه به مقوله ورزش به عنوان یک اصل ضروری در هر جامعه که فواید زیادی دارد، یک موضوع انکار نشدنی است و جای هیچ گونه بحثی باقی نمی گذارد. اما این اصل مهم هرگز نباید دستاویزی برای بی توجهی به مسائل ریزتر شود چرا که وضعیت اقتصادی کشور این گونه که از ظاهر آن بر می آید تا بوده به همین شکل بوده و امکان تحول اساسی و ساختاری در بودجه ورزش وجود ندارد پس چه بهتر که بدون تلاش برای فرافکنی مدیرانی به کار گرفته شوند که با استفاده از همین ظرفیت وجود بیشترین بهره وری ممکن حاصل شود.

هرچه توسعه یافته تر؛ پاداش کمتر!

در کشورهایی مطرحی چون آمریکا، ژاپن و آلمان میزبان پاداش مدال آوران در بازی هایی چون المپیک بسیار پایین تر از ایران است. با وجود اینکه مدال برای این کشورها اهمیت زیادی دارد اما به دلیل اینکه امکانات و منابع برای رشد و توسعه ورزشکاران مهیا است پاداش های کمتری تعلق می گیرد. مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک ایران برای طلای المپیک 92 هزار دلار (80 هزار دلار وزارت ورزش + 12 هزار  دلار کمیته ملی المپیک) در نظر گرفتند؛ به مدال آوران نقره 56 هزار دلار و برنز 34 هزار دلار پرداخت شد. کشورهای توسعه یافته ای نظیر آمریکا برای طلایی ها 37 هزار دلار، نقره 22 هزار دلار و برنز 15 هزار دلار در نظر گرفتند.

میزان پاداش بعضی از کشورها برای مدال آوران المپیک 2020 توکیو:

آلمان: 22 هزاردلار طلا، 17 هزار دلار نقره، 11 هزار دلار برنز
استرالیا: 15 هزار دلار طلا، 11 هزار دلار نقره، 7 هزار دلار برنز
هلند: 35 هزار دلار طلا، 26 هزارر دلار نقره، 17 هزار دلار برنز
ژاپن: 45 هزار دلار طلا، 18 هزار دلار نقره، 9 هزار دلار برنز
ایتالیا: 212 هزار دلارطلا، 106 هزارر دلار نقره، 70 هزار دلار برنز
فرانسه: 65 هزار دلار طلا، 25 هزار دلار نقره، 15 هزار دلار برنز
روسیه: 61 هزار دلار طلا، 38 هزار دلار نقره، 26 هزار دلار برنز

نکته مهم درباره ورزش ایران این است که ورزشکاران برای دستیابی به منابعی فراتر از آن چه که در اختیار دارند باید به مدال المپیک برسند. در واقع 2 میلیارد پاداش برای طلای المپیک با وجود اینکه در نگاه اول مبلغ قابل توجهی به حساب می آید اما با توجه به حقوق های کم، مشکلات اقتصادی پرشمار و اجبار برای پرداخت بسیاری از هزینه های ورزش این پول ارزش کمتری پیدا می کند. اما یک ژیمناست آمریکایی در اردو تمام امکانات را در اختیار دارد و نیازی ندارد که از از جیب شخصی هزینه مکمل یا هردوی برون مرزی را پرداخت می کند.

علی دایی: از خجالت آب شدم فهمیدم محمد بنا مستاجر است

همین چند روز پیش بود که علی دایی با اشاره به وضعیت محمد بنا مستاجر بودن او را مایه شرمندگی خودش دانست؛ اتفاقی که بعید است برای مربی رشته ای در کشورهای دیگر رخ داده باشد. علی دایی گفت: تمرین‌های کشتی بسیار طاقت‌فرساست. جایزه‌ای بدهند که پاسخ همه تمرینات و سختی‌ها باشد. همه قهرمانان ورزشی اینگونه هستند. از خیلی از لذاید زندگی می‌گذرند تا به رقابت‌های جهانی بروند. این همه امکانات وجود دارد چه مشکلی به وجود می‌آید اگر به همه ورزشکاران و قهرمانان و سرمربیانشان خانه بدهند تا آنها دغدغه اجاره خانه نداشته باشند. من چند وقت پیش مطلبی خواندم در مورد اینکه محمد بنا که خیلی دوستش دارم مستاجر است. از خجالت آب شدم. مگر می‌شود کسی که قهرمان ماست و در مقام سرمربی همیشه با چند مدال دل مردم را شاد کرده است مستاجر باشد؟ به قرآن خجالت کشیدم. ما باید آن قدر به قهرمانان و سرمربیانمان در همه رشته‌ها توجه کنیم که با جان و دل کار کنند

مجتبی عابدینی:بچه های ما اندازه یک کارگر ساده هم حقوق نمی گیرند

مجتبی عابدینی کاپیتان تیم ملی سابر ایران با اشاره به مشکلات مالی ورزشکاران گفت: لیگ ما از لحاظ مالی پاسخگوی ورزشکاران نیست تا بتوانند از طریق آن امرار معاش کنند. شاید بچه‌های تیم ملی اندازه یک کارگر ساده هم حقوق دریافت نکنند. الان یک کارگر ساده روزی ۱۰۰ به بالا پول می‌گیرد، اما چنین چیزی در رشته ما وجود ندارد.

خسروانی:نا امیدی در نسل ما زیاد است

امیر خسروانی دارنده مدال طلای پرش طول پارالمپیک توکیو با بیان مسائلی که موجب بی انگیزگی جوانان برای ورزش کردن می‌شود تصریح کرد: نا امیدی در نسل ما خیلی زیاد است؛ همانطور که می‌دانید بسیاری از جوانان بیکار هستند و حتی من که ورزش حرفه‌ای می‌کنم هم شغلی ندارم و تمام هزینه‌ها را خودم تا الان پرداخت کردم اما با این حال جانبازان و معلولین باید امیدوار باشند، دست از تلاش برندارند و به هدفی که در زندگی دارند فکر کنند چون خودم به شخصه در یک شرایط بسیار سخت و سال‌ها زمین خاکی تمرین کردم و آرزوی پیست تارتان داشتم؛ باز هم خدا را شکر علی رغم تمام سختی‌ها توانستم به نتیجه دلخواهم برسم بنابراین اگر انگیزه و پشتکار باشد هیچ چیز دست نیافتنی نیست.

چراغ سبز هافبک اسپانیایی به استقلال/عکس

#فوتبال‌ملی  #ورزش‌های رزمی  #والیبال  #کشتی و وزنه برداری  #مدیریت ورزش  #المپیک و پارالمپیک  #فوتبال جهان  #بسکتبال #دیگر ورزش‌ها #لیگ برتر

253 41