استقلال با این تصمیم‌گیران باز هم قهرمان نمی‌شود!/ چرا تیم خودتان نساجی را نبرد؟
بعد از پایان لیگ طبق قاعده همیشگی در فوتبال ما حاشیه بر متن قالب شد. همه دنبال توهم توطئه رفتند و از گل آفساید تا حمایت‌های بیرون زمین، دلایل مختلف قهرمانی برای پرسپولیس عنوان شد و کسانی که می‌خواستند ضعف و ناتوانی آنها پشت هیاهو پنهان شود، بیشتر در آتش این بعد از پایان لیگ طبق قاعده همیشگی در فوتبال ما حاشیه بر متن قالب شد. همه دنبال توهم توطئه رفتند و از گل آفساید تا حمایت‌های بیرون زمین، دلایل مختلف قهرمانی برای پرسپولیس عنوان شد و کسانی که می‌خواستند ضعف و ناتوانی آنها پشت هیاهو پنهان شود، بیشتر در آتش این گونه تحلیل‌ها دمیدند!
اما حرف‌های پیروز قربانی شکل واقعی حقیقت بود که به مصداق مثل قدیمی تلخ هم به مذاق استقلالی‌ها آمد! مگر می‌شود سرنوشت یک تیم و یک مجموعه آدم با میلیاردها تومان هزینه در طول یک سال را تنها به یک بازی و یک اتفاق گره زد؟ اصلاً فرض که در سه بازی اشتباهات داوری سرنوشت یک تیم را تغییر داده باشد؟ بقیه فصل و بازی‌ها چطور؟ شما چقدر ناتوان بودید که نتوانستید بازی های خودتان را ببرید؟
فرض که در یک مسابقه یک بازیکن با اشتباهی عجیب و غریب کمر تیم را شکست، وظیفه چه کسی است که تیم را جمع کند و برای بازی بعد آماده به زمین برگرداند؟ چه کسی باید خود همان بازیکن را حفظ کند؟
حقیقت این است که اشتباهات داوری در طول فصل به نفع و ضرر همه تیم‌ها بوده و طبق آماری که همه رسانه‌ها درآورده‌اند، استقلال مثل سال‌های قبل بیشتر از پرسپولیس از اشتباهات داوری سود برد اما حتی اگر این هم نبود، باز استقلال با این تفکر تصمیم گیرانش جام نمی‌گرفت!
وقتی شما برای پوشاندن ضعف و کمبودهای خود به خلق افتخار خیالی رو می‌آورید در حقیقت به بازیکنان و مربیان خود چراغ سبز نشان می‌دهید که اگر ناکام باشند، دلیلی برای توجیه وجود دارد! افتخار کردن به گذشته یکی از همین خلق کردن‌هاست، چیزی که هیچ کمکی به وضعیت حال حاضر نمی‌کند.
حقیقت این است که استقلال در طول فصل بازی‌های زیادی را به دلیل اشتباهات جواد نکونام و مدیرانش از دست داد و تنها برای رد گم کنی توجه همه را در فضای مجازی به شرایط پرسپولیس جلب کردند و پرسپولیس با تجربه‌تر عمل کرد و حواسش به کار خودش بود.
بازی روز آخر مقابل مس فقط ۳ امتیاز داشت و اگر حساس شده بود و سرنوشت قهرمانی را تعیین کرد به دلیل امتیازاتی بود که قبل از آن استقلال از دست داده بود! نزدیکترین آنها بازی با نساجی در قائمشهر که استقلال مثل همیشه و طبق عادت حواسش به بازی پرسپولیس بود!
اصلاً به این دقت کرده‌اید که چرا همیشه برای استقلالی‌ها در این سال‌ها زمان بازی پرسپولیس مهم بوده؟ اینکه کجا بازی می‌کند و مقابل چه تیمی مهم بوده؟ و از همه مهمتر پیش کشیدن بحث‌های کودکانه جام فلزی و جام معنوی است!
اگر استقلال واقعا نیازی به جام قهرمانی ندارد چرا در مسابقات شرکت می‌کند؟ حقیقت این است که تا زمانی این تفکرات برای فرار از حقیقت و توجیه کمبودها وجود دارد، پرسپولیس هم که نباشد تیم دیگری قهرمان می‌شود نه استقلال!
1 دیدگاه.
برای اینکه ما داور،وووو را نداشتیم افتاد