مریم روحی: بیش از یک ماه از پایان المپیک ۲۰۲۰ توکیو می گذرد اما هنوز پیشگامان ناکامی در این بازی ها هیچ توضیحی بابت این اتفاقات نداده و به نظر می رسد برنامه ای هم برای این کار ندارند. نکته دیگر در این باره مربوط به تعیین شانس مدال آوری در رشته های مختلف المپیکی است که گاهی تفاوت فاحشی با پیش بینی ها داشته اما در نهایت علت ارزیابی اشتباه از سوی کمیته ملی المپیک و فداسیون اعلام نمی شود.
دست خالی مدعیان مدال آوری
در حالی که قبل از آغاز المپیک تکواندو، تیراندازی، والیبال، دوومیدانی و حتی شمشیربازی جزو شانس های مدال محسوب می شدند اما جز تک طلای ناخوانده جواد فروغی هیچ چیز نصیب این رشته ها نشد.
تکواندو که در ریو با کمک کیمیا علیزاده توانست تا حدود زیادی از انتقادات فرار کند این بار همان یک برنز را هم نگرفت و دست خالی برگشت. تیراندازی هم با وجود تجربه زیاد برخی ملی پوشان اما حتی برای فینالیست شدن هم به مشکل خورد. والیبال هم که ادعای حضور در نیمه نهایی را داشت درگروه ۶ تیم پنجم شد! احسان حدادی شانس مدال دوومیدانی کاران بود حتی به پرتاب ۶۰ متر هم نرسید تا دومین المپیک پیاپی را با ناکامی پشت سربگذارد. در شمشیربازی هم با وجود عملکرد مطلوب در تیمی در انفرادی آن چه که پیش بینی شده بود به واقعیت تبدیل نشد.
وعده هایی مثل باد هوا
نه تنها در المپیک و بازی های آسیایی بلکه در تمام مسابقات مهم این امکان وجود دارد که یک ورزشکار بر خلاف پیش بینی ها به هردلیلی ناموفق باشد نظیر اتفاقی که در پکن برای حمید سوریان رخ داد. اما موضوع مورد بحث این است که چطور رشته ای به مانند تکواندو بودجه المپیکی و مدال آور دریافت می کند اما در دو المپیک پیاپی فقط با یک برنز برمی گردد؟ یا چگونه می شود که احسان حدادی بعد از ناکامی های پیاپی و رکوردهای نازل جزو شانس مدال ها قرار می گیرد و به او بودجه شانس مدال تعلق می گیرد؟
یک بررسی کوتاه در رکوردها و حریفان می تواند تا حدود زیادی شرایط نتیجه گیری ورزشکار را مشخص کند. برای مثال احسان حدادی که سال هاست ۶۸ متر پرتاب نکرده با چه منطقی بین شانس مدال ها بود و بودجه زیادی صرف آماده سازی او شد؟ هزینه برگزاری اردوی آمریکا و جراحی خارپاشنه در آلمان به دلیل شانس مدال او در المپیک بود اما نتیجه چه شد؟
نه تنها در المپیک و بازی های آسیایی بلکه در تمام مسابقات مهم این امکان وجود دارد که یک ورزشکار بر خلاف پیش بینی ها به هردلیلی ناموفق باشد نظیر اتفاقی که در پکن برای حمید سوریان رخ داد.
کادرفنی تیراندازی ایران در چند محفل اعلام کرده بود که اگر در اروپا اردو برگزار کنند حتما مدال می گیرند اما این اتفاق افتاد؟ پوریا نوروزیان در یک گفت وگو دو ماه قبل از المپیک اعلام کرده بود با تجربه‌ای که دارم از المپیک برعکس اسمی که دارد راحت می‌توان مدال گرفت. در جهانی همه حریفان هستند و کار بسیار سخت‌تری است اما در المپیک گزیده‌ای از ورزشکاران کشورها هستند و تعداد شرکت کنندگان کمتر می‌شود. اسم المپیک فشار و بار روانی را بیشتر می‌کند.
فدراسیون پولادگر که ورزشکارانش حتی به غول ها هم نمی بازند و یکی پس از دیگری مقابل مبارزان نه چندان مطرح حذف می شوند نه تنها در اردوهای خوب شرکت کردند بلکه بعد از بازی های آسیایی جاکارتا نیزورزشکارانش را مدعی مدال دانستند.
بررسی همین چند رشته نشان می دهد که ارزیابی های صورت گرفته فدراسیون ها تا چه اندازه اشتباه بوده است. این اتفاق نه فقط برای یک ورزشکار بلکه تقریبا برای تمام اعضای یک رشته رخ داده و این نشان از ارزیابی نادرست فدراسیون و کمیته فنی دارد؛ نه یک اتفاق.
کمیته ملی المپیک و پیش بینی نسنجیده
در آن سو مقصر دیگر این مسئله کمیته ملی المپیک است. آیا صرف ادعای مسئولان فدراسیون ها برای اختصاص بودجه های هنگفت کافی است؟ زمانی که کمیته ملی المپیک قرار است بودجه خود را صرف مدال آوری کند قطعا باید در کمیته فنی که خودش تشکیل داده ادعاهای مسئولان فدراسیون را بررسی کند. حال سوال اینجاست که اگر بررسی لازم صورت می گیرد علت این همه اشتباه در پیش بینی چیست؟
کمیته ملی المپیک به عنوان متولی اصلی تخصیص بودجه برای المپیک و بازی های آسیایی ملزم است که از هدر رفت بیت المال جلوگیری کند. با توجه به اینکه کمیته، وزات ورزش، فدراسیون ها به دنبال صرفه جویی و به اصطلاح اعزام های کیفی هستند پس چطور بودجه ها با این درصد خطا به رشته ها و ورزشکاران اختصاص پیدا کرده است؟
مرکز نظارت بر تیم های ملی که پیمان فخری متولی اصلی اش است مهم ترین نقش را در این موضوع ایفا می کند اما گویا در این دوره هم ارزیابی اشتباه بوده است.
این احتمال وجود دارد که مسئولان برای رهایی از فشار لیستی را اعلام کنند که خودشان را هم به خوبی می دانند عملی نخواهد شد. کادرفنی هم که ماه ها با شاگردانش کار می کنند و به خوبی حریفان را می شناسند بهتر از هرکسی می دانند مدال در کار هست یا خیر.
لازم به ذکر است که کمیته و شخص صالحی امیری از پیش بینی دوری می کرد اما میزان پرداخت بودجه و البته حضور در سالن محل مسابقه به خوبی ثابت کرد که روی چه ورزشکارانی برای مدال آوری حساب باز می شد.
حالا که این اتفاق رخ داده کدام یک از مسئولان پاسخگوی این باخت ها هستند؟ در این حدود دو ماه کدام یک از مسئولان پاسخگوی شکست ها بوده اند؟ دادگر و پولادگر روسای فدراسیون تیراندازی و تکواندو که برای هرگونه تنشی از مصاحبه کردن و توضیح علل نتایج فراری هستند؛ دو فدراسیونی که بزرگترین شکست های المپیک در رشته آن ها رقم خورد. عجیب تر آنکه حتی ورزشکاران ناکام هم علاقه ای به پاسخگویی ندارند و بسیاری از ناکامی که چندماه پیش از مدال صحبت می کردند امروز سکوت کردند. هستند افرادی که از کرونا و تاثیر آن روی نتایج می گویند اما همان مسئولان زمان تعویق یک ساله المپیک خوشحال بودند که می توانند با آمادگی بیشتر کاروان را راهی توکیو کنند، اتفاقی که فقط در مصاحبه ها افتاد!
کمیته تصمیم گیرنده نهایی
هاشم صیامی رییس فدراسیون دوومیدانی در گفت وگو با خبرآنلاین درباره اینکه چه کسی تعیین شانس های مدال آوری و کسب سهمیه و تخصیص دهنده اعتبارات است، تصریح کرد: کمیته ملی المپیک از تمام فدراسیون های مربوطه شرح حال می گیرد و هر فدراسیون هم با نظر کمیته فنی خود اسامی شانس مدال ها را اعلام می کند. اینکه یک فدراسیون مدعی شود که این لیست مدال آوران یا شانس کسب سهمیه هستد به تنهایی کافی نیست و کمیته ملی المپیک هم در جلسات خود این اسامی را بررسی می کند و برای اختصاص بودجه تصمیم نهایی را می گیرد.
حسن طباطبایی رئیس فدراسیون کاراته نیز درباره این پروسه به خبرآنلاین گفت: در رشته ما برای مثال وقتی سجاد گنج زاده را به عنوان شانس مجدد معرفی می‌کنیم، این به واسطه نتایجی است که این ورزشکار در گذشته کسب کرده است. کمیته ملی المپیک هم گروه نظارتی دارد و ادعای فدراسیون ها را با واقعیت می‌سنجد. سجاد گنج زاده یک طلای جهان و … دارد؛ نفر اول رنکینگ است پس می گویند درست است که این ورزشکار شانس مدال دارد. در واقع ادعاها را با مستندات می سنجند و در نهایت لیست را اعلام می کند.
253 41
