پلنگ ایرانی یک قوچ وحشی را در رودبارک، منطقۀ حفاظت‌شدۀ پرور استان سمنان شکار می‌کند و از صخره‌ها بالا می‌برد.

پلنگ ایرانی (نام علمی: Panthera pardus tulliana)[۳] (به انگلیسی: Persian Leopard) به لحاظ جثه بزرگ‌ترین زیرگونهٔ پلنگ می‌باشد[۴] که بومی غرب آسیا است و در فهرست جانوران «در معرض خطر انقراض» آی‌یوسی‌ان قرار دارد. طبق برآوردی در سال ۲۰۰۵ کمتر از ۱٬۳۰۰ پلنگ در گستره‌ای شامل ایران، قفقاز، ترکمنستان، جنوب روسیه، پاکستان و افغانستان زیست می‌کنند. حداقل ۶۰ تا ۷۰ درصد این جمعیت در داخل مرزهای ایران به سر می‌برند. به این ترتیب ایران مهم‌ترین زیستگاه پلنگ ایرانی در غرب آسیا به‌شمار می‌رود.[۵] جمعیت پلنگ ایرانی در دهه های اخیر در گستره پراکنش تاریخی خود به شدت کاهش یافت، به گونه ای که این زیرگونه از پلنگ های آسیایی در برخی مناطق ناپدید شده است. ایران با داشتن مناطق وسیعی از زیستگاه‌های مطلوب برای زیست پلنگ، به عنوان آخرین پایگاه برای پلنگ ایرانی در منطقه شناخته می‌شود.[۶] به این ترتیب چشم امید کشورهای همسایه نیز برای حفاظت از پلنگ ایرانی به ایران است.[۷] همانند شیر و ببر، پلنگ ایرانی نیز اهمیت منحصر به فردی در هنر، تاریخ و ادبیات ایران دارد. نمادسازی این گونه ها در طول قرن ها برای تأکید بر قدرت، هوش و دلاوری شاهان و قهرمانان ملی نشان دهنده اهمیت گربه سانان بزرگ از جمله پلنگ برای جامعه ایرانی است

اندازه‌ها و رنگ پوشش بدن در مناطق مختلف در گسترهٔ پراکنش پلنگ در ایران، تفاوت قابل توجهی با یکدیگر دارند ولی عموماً طول بدن آن‌ها بین ۱۱۰ تا ۱۸۰ سانتی‌متر و طول دم نیز از ۶۰ تا ۱۰۰ سانتی‌متر متغیر است. ارتفاع بدن این گونه بین ۴۵ تا ۷۰ سانتی‌متر و وزن آن‌ها در حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰ کیلوگرم در نرها و ۳۰ تا ۸۰ کیلوگرم در ماده‌ها است. دارای جثهٔ بزرگ، بدنی عضلانی و قابل انعطاف، سری پهن، دست و پایی کوتاه و پنجه‌های قوی است. پلنگ نر از ماده بزرگ‌تر بوده و ۳۰ تا ۵۰ درصد سنگین‌تر است و بزرگ‌ترین پلنگ‌های نر گاهی سه برابر کوچک‌ترین پلنگ‌های ماده به لحاظ جثه می‌باشند.[۹]

سطح بدنش پوشیده از موهای نرم و کوتاه به رنگ کرم نخودی است که در قسمت‌های زیرین بدن کم‌رنگ‌تر می‌شود و پوشیده از خال‌های گرد و توخالی شبیه به گل است.[۱۰]