امید دارند با این دست فرمان، به قدرت برسند و یا به نفوذ بیشتری در تصمیمات و انتصابات دست یابند. برای یکدیگر پرونده‌سازی می‌کنند و یکی، دو رسانه را نیز به استخدام خود در آورند تا در این بازی، گوشت خورشت را برای خود جدا کنند و به مابقی، سبزی و لوبیا برسد.
دو گروه در کنار دست وزیر نفت دیده می‌شوند یا حداقل دوست دارند این را جا بیندازند که به وزیر جدید نزدیک هستند. گروه اول بانیان وضع موجود هستند، همان‌هایی که در دوره وزیر پیشین نفت صاحب سمت و مدیریت بودند، ولی امروز، با انتقادهای محتاطانه از وزیر سابق، به ستایش اوجی مشغول هستند. او را وزیری می‌دانند که استانداردهایش بالاتر از مدیران موفق صنعت نفت جهان است و به سبب نفتی بودنش می‌تواند معجزه کند.
تا پیش از رأی اعتماد اوجی، همه کار کردند تا دیده شوند بدون آنکه به یاد بیاورند چگونه خود را برای زنگنه، تکه تکه می‌کردند و هر انتقاد از وزیر سابق نفت را به مثابه محاربه با نظام قلمداد می‌کردند. این گروه، شب و روز خود را برای تبلیغ وزیرجدید وقف کرده‌اند و از هر فرصتی برای چاپلوسی بهره می‌برند. معتقدند در دوره زنگنه، به آن‌ها ظلم شده و اگر با او کار کرده‌اند به‌خاطر منافع نظام بوده‌است، تا می‌توانند برای خود توجیه می‌تراشند و به چند مصاحبه اخیرشان دل خوش کرده‌اند تا در سمت‌های خود بمانند یا سمتی بزرگتر را از آن خود کنند. این گروه به هیچ چیز پایبند نیستند و برای یک صندلی که قطعاً با منافع مالی‌شان گره خورده است، حتی حاضرند خود را مقابل پای وزیر، به خاک بیندازند!
گروه دوم، اما داستان جالب‌تری دارند، همان‌هایی که در دولت احمدی‌نژاد با «دمپایی» وارد نفت شدند، بلافاصله با پرونده‌سازی برای سایرین خود را بالا کشیده و در دولت تدبیر و امید گوشه‌نشین شدند. این جماعت اغلب، نفت را با گعده‌های خودمانی اشتباه گرفته‌اند و از چند هفته پیش، در نفت جولان داده و «نفس‌کش» می‌طلبند. به سایرین پیام می‌دهند که اگر دیر بیعت کنید، خونتان پای خودتان است. با ایجاد فضای رعب و وحشت، خود را عناصری پرنفوذ در نفت می‌دانند که کافی است برای اوجی لب‌تر کنند تا حساب کارشان، با کرام الکاتبین باشد.
از قضا، خطر این گروه از منافقان نفتی بیشتر است؛ چراکه اقداماتشان موجب بدبینی کارکنان نفت و کناره‌گیری مدیران انقلابی و جهادی است که نمی‌خواهند با این افراد در یک سطح قرار بگیرند. متأسفانه این گروه، خود را صاحب وزارت نفت می‌دانند و بدون هیچ هزینه‌ای در هشت‌سال گذشته، خود را داعیه‌دار انتقادات علیه زنگنه می‌دانند.
نکته جالب اینجاست که این گروه، تنها خود را وارث دولت رئیسی و وزارت اوجی می‌دانند و بر این باورند، هر کسی در دایره‌شان نیست، در اتمسفر نفت به «نیستی» پیوند خورده‌اند. این نگاه خطرناک، تندتر از نگاه خودی و غیرخودی زنگنه است که با همین فضا، حتی تکنوکرات‌های نفت و همسو با جریان سیاسی دولت گذشته را خانه‌نشین کرد و عده‌ای بله قربان گو و مدیران قدکوتاه را به همه جا رساند.
اوجی کار سختی دارد با این جماعت؛ یا باید سمت‌های مدیریتی را برای آن‌ها کنار بگذارد تا به سهمشان برسند و یا به شاخصه‌های خود برای عزل و نصب‌ها پایبند باشد که در این صورت، باید در انتظار هیاهو و بازی‌های رسانه‌ای فیک بنشیند.
بسیاری برای نفت کیسه دوخته‌اند با نیات مختلف، یکی برای تضمین جریان فساد، یکی برای انتقام از گذشتگان و یکی برای گرد و خاک کردن در صنعت نفت. دو گروهی که خود را به اوجی چسبانده‌اند، اگر به قدرت برسند، بدون تردید باید حسرت روزهای حضور زنگنه را در صنعتی خورد که خود به ویرانه‌ای بزرگ تبدیلش کرد.
2323
