آقای برخواه! چه کردی با یکی از بهترین استعدادهای این چند سال اخیر وزنه‌برداری ایران؟ علی داودی یکی از نفراتی بود که از رده نوجوانان با خود شما کار کرد. با بهترین سالهای عمر این جوان چه کردی که در این دو سال طلایی، به اندازه انگشتان دست هم افزایش رکورد نداشت؟ بهداد سلیمی، بهادر مولایی، سعید محمدپور، نواب نصیرشلال، کیانوش رستمی و خیلی های دیگر را در این سالهای اخیر به یاد دارید و داریم که، اوج پیشرفتشان در همین سنین بود. در همین سنینی که علی داودی دارد زیر نظر شما سپری می‌کند. اما حالا وقت آن رسیده که بپرسیم چرا هیچ ثباتی در رکوردهای این فوق سنگین نیست و چرا هیچ روند صعودی ملموسی در مسیر همکاری مشترک شما و علی به چشم نمی‌آید؟ آنهم در شرایطی که همه می‌دانیم علی داودی با توجه به ویژگی های بدنی اش و استعدادی که دارد، الان باید به مجموع چهارصد و شصت رسیده باشد و اگر نرسیده مقصر او نیست.
آقای برخواه! اگر چیز تازه‌ای برای آموختن ندارید و اگر توان فنی تان در همین حد است (که ظاهراً هم هست)، چه اصراری به ماندن دارید؟ مانده‌اید تا علی را هم نابود کنید؟ نه! این بار دیگر نمی‌توانید پشت این مدال مخفی شوید. نه شما و نه آقای علی مرادی. چون قرار نیست همیشه سطح رقابت اینچنین پایین باشد. خودتان برید تاریخ را ورق بزنید. آخرین باری که این وزنه‌ها در المپیک مدال داشته در المپیک بارسلون بود. کی؟ سی سال پیش. آن زمان که مرحوم عباس طالبی برایمان وزنه می‌زد. زمان مجید ترکان و مرحوم علیرضا سلیمانی. زمان درخشش برادران خادم در کشتی. بعد از آن در هیچ المپیکی این رکورد حتی برنز هم نداشته که اگر داشت رشید شریفی هم باید در پکن روی سکو می‌رفت. پس بهتر است سرتان را پایین بندازید و شرمنده عنوان چهاردهمی وزنه‌برداری در المپیک باشید.
۲۵۶ ۲۵۱
